ji bîra kûr a bavê min, meselokek li ser kesên karê xwe baş dikin
go zilamekî got du kurê min he ne: "yek diçe bapêz yek diçe berpêz.
yê diçe ba-pêz:
-diçe pezê xwe dibê çolê û diberdê; diz bibê, gur bixwê, nexweş bikevê hajê nîn e.
yê diçê ber-pêz:
-pezê xwe dibê; yek nexweş bikevê şerenqê lê didê, neçêrê diçêrênê, yek bizê firşik dike.
mesela me û edebiyata me jî niha wilê ye, hinek diçin ba-nivîsê hinek diçin ber-nivîsê. hinek ji bo romanekê binivîsin bi salan dixwînin, dişopînin û lêdikolin, dikevine dû şopa tama nivîsê; hinek jî rojek piştî bûyer qewimîyî ji bo roboskîyê pirtûkan derdixin. hinek jî piştî asta mamostetiyê diqedînin pirtûkên helbestan, ne yek ne dido, diweşînin; ji bo xwedê ka bisekine hinekî sebir bike, erê te got ez ê binivîsim li ka hinekî li dû helbestê bigere, çend pirtûkan bixwîne bi wî zimanî. lê ya nexweş û di dil de bûyî kul ew kes radibe çîrokek tijî ajîtasyon dinivîse, di çîrokê de ne zimanek xweş heye, ne herikbarî, cihina miro fêm nake ka dibêje çi, lê erê lê belê paşî diçin xelata didin wê û çîroka wê ya kêrî serê derzîyê nayê. yaaaasssstar
divê em li ber destê edebiyata xwe tobe bikin, xwe biavêjin ber daw û delingê mela, xanî û feqe û giregirên xwe yên nû. divê em pêşiyê bixwînin paşî binivîsin. divê em dara xwe mezin bikin, av bidin û bihêlin ew dar şax vede, gulîyên wê çend bostan ji erdê bilind bibe. divê em dara xwe av bidin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder